Het was een spannende dag gister. Om allerlei redenen die ik wel een beetje kwijt wil. Natuurlijk de aanloop naar het familiekamp. Dan denkend aan het onderwijs voor de volwassenen, tieners en kinderen, waar we als team aan meedoen, zeg maar waar we in voorgaan. En dan Sanne die mee gaat werken in de keuken en restaurant en daar ’s nachts ook blijft. Wie zal komen, hoeveel echtparen, alleengaanden, hoeveel kinderen en tieners. En kunnen constateren, zeg maar aan den lijve ondervinden, hoe de sponsoring van het kamp vruchten afwerpt. Daarover meer.. aan het eind.

Vandaag een redelijk rustige rustdag. Daar is het zondag voor.

We hebben Borilovo en daarmee de outreaches verlaten en zijn in Popovtsi. Vanf maandag een week lang familiekamp in Stokite.

Nog een paar dagen in Borilovo: vrijdagavond einde eerste missie

Iedere dag is leerzaam. En de moeite waard.

Het is erg warm hier: mensen houden siesta. In de stad is het verzengend heet. Hier, in Borilovo, toch min of meer in de bergen, waait het af een beetje, en dat geeft wat verfrissing. Vandaag heb ik de mogelijkheid aangegrepen om mijn voorbereidingen voor het familiekamp weer wat aan te vullen. Lekker buiten in de schaduw zittend, niemand om me heen. Ik besef op zo’n moment wat God mij, en ons, heeft toevertrouwd.

Het is wel erg vroeg: om kwart over 6 in de morgen onder de douche. En dat op zondagmorgen. Heet dat zondagrust? Als goede Hollander moet je wat te mopperen hebben. Op tijd richting Zion-kerk waar we hopen een aantal bekenden te zien. We hebben dan al samen ge-ontbijt; buiten in de zon zittend met brood, vers van de bakker.

Van Craiova naar Stara Zagora: even doorzetten

de bus is vol. we kunnen gaan!!

Tot op de laatste dag worden we verrast: Borilovo in plaats van Dalboki