trug

  • Geplaatst op: 2 November 2018
  • Door: Albert

1 November 2018
Tijd is gevlogen; zo waren we nog vol plannen in Bulgarije; zo zitten we bij onze zoon en gezin in Dieren.
Maar eerst toch nog de laatste dingen van Bulgarije.
We hebben een familiebijeenkomst mee georganiseerd in Nova Zagora. Zaterdagmiddag al daar naar toe. We hoeven dan zondagmorgen geen anderhalf uur te reizen om op tijd in de dienst te zijn. Het kerkhotel is beschikbaar. En we hadden het idee om dan samen met Hristo en Kerilka wat te gaan eten in het centrum. Maar ook dat liep wat anders dan gepland. Hristo stond ons al op te wachten bij de kerk; een parkeerplaatsje voor ons geregeld. Het settlen is een fluitje van een cent. Dan het centrum in. Het was feest; 100 jaar bestaan van de stad werd gevierd; een week lang festival. Overal standjes met kebap en frites en salades. Gevolg; in de aanliggende restaurants werd alleen drank geschonken; eten moest wel bij de standjes gehaald worden. Dan is plotseling Sjannies glutenallergie wel een probleem. Maar we zijn er uit gekomen. Veel leuke standjes met veel traditionele dingen te koop. Voor het stadhuis een concert... ook met traditionele dansen. Allemaal heel feestelijk en gezellig. We gaan op tijd naar bed; morgen kerkfamiliefeest.
Het blijft ’s morgens lang stil in de kerk... maar uiteindelijk zien we toch zo’n 30 mensen in de kerk. De dienst is mooi; niet te lang... ik spreek over familie zijn.
Het duurt allemaal lang voordat na de dienst er wat gegeten wordt. Koffie is er meteen. Maar het neemt wat tijd voordat er eten en drinken is. Alcohol kan niet... wel in een restaurant, maar niet in de tuin van de kerk. We kennen hier veel mensen en we hebben genoeg aanspraak. Later schuift Donika met haar man aan; hij heeft vorig jaar de olie ververst van de auto. Hij heeft een prachtige old-timer waar hij ook beretrots op is. Hij heeft een mooie muntenverzameling en laat die ook vol trots zien. Er gebeurt iets heel speciaals.. typisch. Wat moeilijk om allemaal te beschrijven, maar waar het op neer komt is wat we vaak zien in Bulgarije; discriminatie van Romas, ook onder Christenen. Voor ons altijd exra pijnlijk omdat we vaak met Romakerken werken en nooit problemen hebben.
We hebben een buurtfamilie uitgenodigd om te komen eten. Een klein probleempje: Hristo is een griek en spreekt geen Bulgaars of Engels; zij, Elena, is een Bulgaarse en spreekt wel Grieks maar ook geen Engels. Dus nodigen we Peter en Elly uit, die Bulgaars en Engels spreken. Het wordt een heel geanimeerde avond met veel hartelijkheid en veel vertaling. Wij in het Engels naar Peter en Elly, zij in het Bulgaars, Elena in het Grieks, Hristo antwoordt in het Grieks; Elena vertaalt in het Bulgaars en Peter en Elly vertalen naar het Engels. Maar wat er gebeurt door een simpele ontmoetingsavond? We zijn na een paar dagen in de rode Mall. Plotseling zien we het echtpaar lopen in de winkel en zij zien ons. We worden door hen begroet alsof we hen al jaren kennen. Een paar dagen later staat er, zoals ze hadden beloofd, echte griekse olijfolie en olijven op de tafel.
Die week is er een beetje gewerkt aan het tuinhuis. Ilya praat honderduit tegen me in het Bulgaars en ik ben blij dat ik er een beetje van versta.
In de straat kom ik oude Marien van 95 jaar tegen; ook die praat honderduit tegen me. Elly, onze buurvrouw vertelt me later, dat hij zo dankbaar is dat we hem een Kerstkaart hebben gestuurd afgelopen jaar. Zo zie je maar.
Het kadaster komt op bezoek; twee goed engels sprekende jongemannen komen met een sateliet-verbonden meetapparaat en zetten piketjes op de grenzen tussen Bobby en ons. We krijgen een mooi stukje grond; meer dan 300 vierkante meter.
In ons huis is een trap naar de eerste verdieping (trouwens ook van boven naar beneden). Die trap is stijl en maar 60 cm breed. Dat is gevaarlijk (vraag maar aan Sanne) en dat beperkt ook het brengen van spullen naar boven. Daarom zijn we bezig om buitenom een trap te laten maken; gewoon een stuk veiliger.
We hebben een afspraak met de Bulgaarse mevrouw die ook de engelse les verzorgt. We vinden het een beetje vreemd, maar we zijn uitgenodigd. Na enige tijd horen we van haar dat haar zoon uit de kast is gekomen en dat er vanuit kerk en vrienden alleen maar veroordeling is gekomen. Triest. Het was voor hen ook enigszins een verrassing; maar de relatie tussen hen en de zoon is in korte tijd juist beter geworden.
Het tuinhuisje is niet op tijd klaar om alles wat we wilden daar in te zetten. We kunnen met de zoon gelukkig afspreken dat allen wat we klaarzetten door de bouwer in het huisje zal worden gezet. We zetten veel buiten en we vertrouwen maar dat dat allemaal goed komt. Met Peter en Elly afgesproken dat ze ons een beetje op de hoogte houden.
Het is tijd om terug te gaan naar Nederland. Het is duidelijk geworden dat het voor onze kinderen moeilijk is om ons te komen ophalen. Dus bereiden we onze tocht voor. Ons plan om via Sofia enLudmil te gaan, wordt aangepast, omdat Ludmil op onze vertrekdatum niet in Sofia is. We gaan overnachten in Noord-Servie; daarna naar Thalgau, vlak bij Salzburg. Daar verblijven we bij Hans en Gerti (de boer) en blijven daar een dag; daarna de langste ruk naar Nederland.
Afgelopen vrijdagavond zijn we na een lange rijdag aangekomen in Dieren. We kunnen bij onze kinderen blijven en vandaar uit op zoek naar een huis. We zullen zoveel mogelijk familie en vrienden en kerk bezoeken. Inmiddels een afspraak gehad met de handenspecialist omdat ik aan mijn rechterhand moet worden geopereerd. Dat zal wel januari worden.
We verheugen er ons op jullie weer allemaal te ontmoeten.
Ontzettend bedankt voor alle ondersteuning, groeten, wensen, sponsoring en gebed.
Groeten en zegen
Albert en Sjannie