Popovtsi 2

  • Geplaatst op: 26 July 2018
  • Door: Albert

Popovtsi 2 27 juli
Allereerst bedankt voor de reacties en bemoedigingen.
We zijn er ons van bewust dat het al even geleden is dat er een bericht van ons komt. Dat is niet alleen maar omdat het leven zo snel voorbij gaat. Was het enige weken voor ons vertrek dat we afscheid moesten nemen van een broer; we waren nog maar even in Bulgarije of hetzelfde bericht kwam over een zus. We waren vlak voor ons vertrek nog op bezoek geweest. Maar het heeft emotioneel wel veel invloed.
Na onze aankomst hebben we maar een paar dagen gehad met onze zoon en kleindochter. Na hard werken buiten zijn we samen naar een klooster gegaan en daar genoten van de omliggende natuur. Ook het dagje vogelen met onze zoon, gaf wel veel ontspanning. Dat we ook nog eens heel bijzondere soorten aantroffen en een ongewoon tafereel konden filmen, gaf wel voldoening. Op maandag gaan zoon en kleindochter terug naar Nederland; dat betekent een ritje naar Sofia en dan via Nova Zagora (een paar spullen uit het magazijn halen) terug naar Popovtsi. Dan nog een paar dagen om de slaapplaatsen voor de Engelse les voor te bereiden en ook de bijbehorende attributen. Daarnaast zijn er allerlei klusjes te doen in tuin en aan huis.. en gebed en gedachten bij nabestaanden van mijn zus.
Een week Engelse les van zondag tot en met zaterdag voor 5 jonge meisjes: alleen Yana was er vorig jaar. De 4 anderen komen uit Dabovo. We kunnen dit alleen maar aanbieden omdat we in gebed maar ook financieel worden gesponsored door onze kerk en door giften van anderen.
Ik heb de meisjes opgehaald in Zimnitza en Dabovo. Misschien lijkt dat redelijk gewoon. Maar als je de Roma-cultuur een beetje kent, weet je dat ouders niet zomaar hun dochter, zeg maar prinsesje, aan anderen uitlenen. En zeker geen week. In Dabovo kennen we de voorganger en zijn gezin goed; hij geeft ook zijn dochter mee. Blijkkbaar geeft het bij de anderen voldoende vertrouwen om ook hun dochter mee te laten gaan. Maar de eerlijkheid gebiedt dat het niet gewoon is.
Om stijl bergop- en afwaarts meer dan 20 haarspeldbochten te vermijden neem ik een langere route die wat minder auto-ziek-meisjes oplevert. Dat de rit dan een dik half uur langer duurt neem ik voor lief; je krijgt geen zieke meisjes in de auto en je hebt geen dagen nodig om de minder plezierig ruikende lucht uit je auto te krijgen.
Zondagavond, na het uitpakken van hun bagage, de eerste Engelse les. Rositza is dezelfde lerares als vorig jaar. We gebruiken de gelegenheid om Rositza de huishoudelijke afspraken te laten uitleggen. Daarna een eerste gezamenlijk eten: ietwat andere eetgewoontes dan wij. Daar gaan wij in een week niet alle verandering in brengen; wel een beetje discipline.
De meisjes doen erg hun best bij de Engelse les. Ze krijgen 2x ongeveer 1,5 uur les per dag. Daarbuiten maken ze huiswerk. We bieden uiteraard ook leuke dingen aan, zoals een middagje zwemmen. In een dorpje vlakbij is een zeer acceptable zwembad. Onderweg zien we de aanleg van een nieuwe weg naar Stara Zagora door de bergen (tunnel heet zo’n ding), helemaal betaald door jou en mij. Hier wordt geld gebruikt van de Europese Unie.. niet alle geld gaat in de zakken van de regering.
Zaterdagmorgen... tijd om de meisjes weg te brengen naar Dabovo en Zimnitza. Uiteraard krijgen ze allemaal een certificaat, waar ze super trots op zijn. Ik ga op weg, maar nog niet halverwege krijg ik problemen met het schakelen. Op enig moment lukt het niet meer. Nog even denk ik dat het aan mijn zwakke (artrose-)arm ligt. Maar als je ook met twee handen niet kunt schakelen, dan weet je het wel. Auto aan de kant (gelukkig op een rustige zijweg) en de ANWB bellen voor hulp. Ik ben blij dat het dicht bij een grotere stad is: Veliko Tarnovo. Ik krijg bij de ANWB een jongeman aan de lijn die erg onbenullige vragen stelde (in mijn ogen.. hij stelde ze niet in mijn ogen, maar hij stelde ze, in mijn oren). Na een half uur ongeveer kon ik hem duidelijk maken dat ik belde om hulp en niet om te zeggen welk merk scheerzeep ik gebruik. Het duurde zeker geen kwartier meer voordat het duidelijk was dat er een Fordgarage in Veliko Tarnavo was en dat die binnen twee uur met een auto zou komen. Groot was mijn verbazing toen 10 minuten later een sleepwagen kwam en mijn auto optakelde. Ik had inmiddels kontakt gehad met Sjannie en onze buurman, die zorgde dat de meisjes naar hun woonplaats konden. Alleen Yana moest met me mee naar de garage. Haar ouders zouden haar komen ophalen.. en mij wegbrengen naar Popovtsi. Na enige uren kwamen ze bij de garage... de rest werd prima geregeld. Annie (een van de jongedames die in de winter bij het gemeenteweekend waren) is met Peter mee terug gereden naar ons in Popovtsi waar ze een paar dagen rust zoekt.
Het is inmiddels woensdag... ik ben een beetje jaloers op Nederland, waar het zo’n mooi weer is. Hier is het minder warm: zo’n 25 graden en iedere dag regen en onweer. Maar het zij jullie gegund.
Inmiddels is ook Mira gearriveerd. Daniela ben ik gaan halen via Veliko Tarnovo, waar de bus inmiddels weer rijklaar is gemaakt.
De eerste voorbereidingen voor het kamp hebben we samen al weer gedaan. Muziek, drama, creatieve dingen. Het komt zeker weer goed.

Het is wellicht onnodig te zeggen dat buren en vrienden ons verrassen met tomaten, komkommer, aardappelen, peren. Fruit en groenten van het seizoen. Super

We houden jullie op de hoogte.
Albert en Sjannie

Video: 
patrijzen