Cenino... een nieuwe Roma-kerk

  • Geplaatst op: 24 August 2016
  • Door: Albert

7 augustus 2016

Het is zondag. ’s Morgens gesproken in de Cion-kerk in Nova Zagora. Over getuigen zijn.
Nu wordt het de daad bij het woord voegen: getuigen zijn in een nieuw gestichte Roma-kerk.

In de loop van de middag maken we alle spullen klaar die we mee willen nemen en legt Arie alles klaar wat hij denkt nodig te hebben bij zijn evangelisatie-woord.
Voor we vertrekken, na samen wat gegeten te hebben, de plannen even doornemen en samen bidden. Tot onze verwondering staan ook Hristo en zijn vrouw Kirilka bij de bus. Kalin komt stipt op tijd. Hij is onze vaste begeleider naar de kerken.

Cenino is een net gestarte kerk. Bestaat nog maar enige maanden. Het ligt zo’n 20 minuten van Nova Zagora. Het ligt ook dicht bij Korten, waar we ons jongerenkamp hadden.
Je weet van tevoren niet waar je terecht komt. Maar verrassingen horen er bij. De zendingsactiviteiten verruimen wel je beeld van kerk-zijn. Sommige kerken die we bezoeken hebben wel een gebouw; deze in Cenino heeft een dubbele garage omgebouwd tot zaaltje. Daar komen we overigens niet in. Het weer is prachtig: en tegen de tijd dat we daar aankomen, zo rond een uur of half zeven in de avond, is het er goed toeven.
We stoppen voor een huis, waar met name een gevel erg netjes is afgewerkt; vaak een kenmerk van een Roma-kerk.

We lopen langs het huis af, de tuin in. We zien een trap waar twee mannen staan te zingen en wat uiteraard onmisbaar is: een giga-luidspreker. Hoe weet de buurt anders dat je kerk bent? Er zitten al wat mensen op een samenraapsel van stoeltjes, bankjes, balkjes op houtstompen en op de grond. Het gaat dus gebeuren aan de zijkant van het huis, in een deel van de tuin. Met enige jalouzie zie ik tomatenplanten met tomaten, waar mijn eigen tuintje wel erg pover tegen afsteekt: de tomaten uiteraard niet. Ik ontdek dat het me wel raakt: is kerk-zijn door ons niet teveel uit de oorspronkelijke context gehaald?

Hier komen mensen ongedwongen binnen. Ze begroeten elkaar, slaan de kinderen tegen de oren als ze niet luisteren, plukken wat fruit van de boom. Kleine kinderen zoeken vertier in een soort zandbak en maken daar ruzie over een speelgoedje. Sommige mensen zingen mee met de aanbiddingsmuziek die inmiddels is begonnen. Uiteraard staan er zes stoelen op de voorste “rij” voor ons. Ik maak er geen gebruik van en zoek een plekje aan de zijkant Er zitten heel braaf wat kinderen vlak bij de trap, waar de muziekanten zich hebben opgesteld. Omaatjes krijgen kleinkinderen op schoot en mensen lopen in en uit: zijn waarschijnlijk vergeten de melk af te zetten of de geit naar de wei te brengen. Als het “startschot” klinkt is het rustig en samen worden aanbiddingsliederen gezongen. De voorganger opent nog wat schoorvoetend (nog maar pas voorganger) en geeft het woord gauw aan Kalin. Na enige welbekende zinnen (zegen aan allen, vrienden uit Holland), geeft ook hij het stokje door. In dit geval aan Arie.

Het is wel een heel letterlijk stokje: kijk maar. Hij beeld het bijbelse verhaal uit van de genezing van een blinde. Hij vertelt hoe belangrijk het is om Jezus te ontmoeten. De kinderen snappen het en genieten. Een duidelijke boodschap. En als de kinderen het snappen is er een klein kansje dat de anderen het ook snappen.

De kinderen krijgen allemaal een boekje met bijbelverhalen, een kleurplaat die bij het thema past en stiften.
We bidden voor veel mensen en gaan weer terug naar Nova Zagora.
Een mooi begin van de outreaches. Daarvan een volgende keer.

Video: 
Cenino